ERICHA OKTAVIA HERY / 09

RUMAH HANTU

Dina iki, aku ngenggoni omah anyar. Bapak mutusaken pindhah omah anyar amarga ana mutasi saking kantore. Aku lan ibu ngetokaken barang – barang  saka kardus lan midahaken barang – barang kasebut ing kamar-kamar. Sakala iku aku krungu suara kemresek ing ngisor kasur. Aku ndeloki ana apa. Ana kucing lagi mangan balung iwak ing njero kresek. Kucing iku mau tak jupuk lan tak angkat. Warnae ireng muntreng lan mata ne warna ijo. Saka rupane medeni banget. Akhire kucing iku mau tak dekek nduwur meja. Lan aku ngelanjutno mindahno barang nang kamar ku.

“Cek akehe barang – barang iki rek.” Aku ngomong dhewe ing kamarku.

“Rausah ngresula. Ndang kerjakno cek ndang mari.” Suarane ibukku nyaut banter tekan ruang tamu.

Aku jupuk koper sing nang sebelahe almari. Ana foto – foto sing tak gowo saka omah lawas. Fotone kanca – kanca ku. Foto – foto iku mau tak jupuk lan badhe tak deleh nduwur meja. Pas aku mlaku nang meja iku mau, kucing ireng iku ndelengi aku terus lan ora obah blas. Pas aku nang ngarepe, matane tetep ndelengi aku terus. Aku tetep deleh foto-foto iku nang jejere kucing kasebut padahal asline wedhi. Aku mbalik jupuk barang sing liyane. Pas aku ngadep meja iku kucing iku wes ilang. Ora krungu blas suara ne, moro-moro wes ilang.

Bengi iku, ibuk lan bapakku tak critani kabeh tentang kucing ireng iku mau. Lan sing garai aku tambah wedhi, mulai nyampek omah anyar iki sampek bengi iku gaonok kucing sing metu saka kamarku. Aku wedhi banget lan sakwise mangan bengi iku aku langsung turu nang kamarku.

Bengi iku aku ngipi, enek wong wadon gedhe duwur,gowo kucing nang pundake, marani aku ambek gowo tongkat lan ngomong. “Sopo wani ngengoni omah iki bakal mati! Ngaliho tekan omahku. Iki omahku! Omahku!”. Aku wedhi banget bengi iku. Esuke aku ngomong nak ibuk mbek bapakku lan dheweke orang percoyo. Aku bingung kudu ngomong nang sopo iki.

Awan iku aku di kengken mbuak sampah nang sebrang dalan. Ing nisor  wit gedhang onok wong wadon tuek ndelengi aku terus marani aku. Dheweke ngomong, “Nak, sampean niki oleh informasi teko ndi pindah omah nang kene.”

“Ten pundi ngge mbah? Kulo mboten ngertos. Kulo manut mawon kaleh bapak ibuk.”

“Omah iku angker, Nak. Ojo sampek kowe diimpeni.”

“Impen nopo mbah? Kulo pas malam pertama ning omah iki ngge keimpen wong wadon.”

“iku wong sing due omah iki, Nak. Kowe aja tumidhak aneh-aneh. Kowe bakalan mati.”

“Lho, ngge nopo mbah? Trus kulo kedah pripun mbah? L”

“Sampean kedah nglakoni sembahyang ingkang jangkep 5. Wiridan lan moco tahlil sakkeluargo.”

“Oh nggeh mbah, kulo bakal nglakoni opo ae mbah.”

“Ati- ati yo nak. Wonge gak siji.”

“Nggeh mbah. Matur suwun.”

Sawise iku, aku crito nang wong tuwaku opo ae sing kedah dilakokake keluargaku. Akhire aku, bapak, lan ibukku taubat lan ora mbaleni kesalahan sing padha.