VARMELIA PUTRI INDRIANA / 25

“KANCA”

Ing teras omah, semilir angin lewat ngenani godong ing wit-witan. Dahlia lungguh kursi ing teras. Ora ngerti kena apa Dahlia iling marang bocah iku, bocah kang wis dadi kancaku kawit aku cilik. Bocah kang mesthi njaga aku nalika Dahlia kena masalah, nalika Dahlia susah. Bocah kuwi mesthi ana kanggo Dahlia. Bocah kuwi yaiku Galang. Dahlia lan Galang kuwi sahabatan kawit Dahlia lan Galang isih pada cilik. Dahlia manggon ing omahe Pak Alfan, yaiku bapake Galang. Dahlia bisa manggon ing omahe Pak Alfan amarga Dahlia diajak Pak Alfan kanggo manggon ing omahe. Wektu iku aku dititipake ing Pak Alfan dening bapak lan ibune Dahlia amarga bapak lan ibune arep menyang kampunge. Bapak lan ibu menyang kampung merga simbahe gerah. Tapi ing perjalanan bapak lan ibune kecelakaan lan langsung seda. Dahlia bingung arep tinggal ana ngendi, tapi Pak Alfan ngongkon Dahlia tinggal ing omahe.

Ning omah iku Dahlia ketemu karo Galang. Galang kuwi bocah sing ora gelem ngalah. Yen dheweke dulinan mesthi dheweke kudu menang ora gelem yen kalah. "Galang, aku menang. Aku iso ngalahno kowe", ucapku. "Aku ora kalah, iku mau kowe ae sing bejo. Ayo tanding maneh karo aku", jawabe. "Aku wis pegel ora usah tanding maneh ayo mulih wae. Engko bapak nesu", ajake Dahlia. "Aku emoh, aku isih pingin tanding karo kowe". "Tapi iki wis sore Galang, ayo mulih wae". "Tapi Dahlia...." " Wis ta ayo muleh, Lang". Tangane Galang langsung digandeng lan diajak mulih karo Dahlia.

Pas sampek tekan omah Ibu wis ana ing ngarep omah karo mondar-mandir. "Assalamualaikum", ucape Dahlia lan Galang. "Walaikumsalam, tekan ngendi ae kowe le? Apa kowe ora ngerti yen ibu kuwatir". "Nggih bu. Aku karo Dahlia mari kasti ing lapangan". "Kok nganthi sore ta nak?". "Nggih bu, Galang lan Dahlia istirahat disek ing warung sebelahe lapangan". "Ya wis, ndang adus lan langsung mangan ya le. Dahlia kowe uga ya". "Nggih bu".

Wis mari resik-resik lan mangan, Dahlia langsung nang kamar lan sinau kanggo mene sekolah. Tapi ujug-ujug, "Dahlia, ayo mene tanding karo aku maneh. Yen aku menang kowe kudu nuruti apa wae sing dak jaluk". "Ayo, tapi yen aku sing menang kowe kudu nuruti apa sing dak jaluk. Piye setuju?". "Iyo aku setuju. Mene mulih sekolah langsung nang lapangan". "Oke, aku bakal teka. Wis ndang sinau kana". "Emoh, aku pingin nang kamarmu wae". "Ya wis, sak karepmu, Lang". Aku balik sinau maneh tapi Galang isih tetep gelendangan ing turonku. Sampek aku mari sinau, dheweke isih tetep ing turonku. "Galang, kowe ndang balik nang kamarmu kana lho". "Aku isih pingin nang kene Dahlia... Aku isih pingin turu nang turonmu". "Turu nang turonmu dewe kana lho". "Aku emoh, aku tetep nang kene". "Galang.....". Ora kesuwen Galang langsung tak seret lan tiba saka turonku. Aku banjur mlayu mudun lan arep nabrak bapak. "Kowe iki lapo Dahlia kok mlayu-mlayu ing njero omah?". "Galang pak, kulo dikejar Galang", jawabku. "Dahlia..... awas kowe ya". Galang melu mudun lan ngerti aku kari bapak. "Galang wis ta aja mlayu-mlayu kaya ngunu. Kene bapak pingin ngomong". "Ngomong babagan apa ta, pak?".

"Ngene le, bapak lan ibu arep nyekolahke kowe menyang sekolah ing Paris". "Tapi apa ora kadohan pak, aku sekolah ing Paris? Aku karo Dahlia kan pak sekolah nang Paris?". "Ora le, Dahlia tetep nang Jakarta kanggo nagncani ibu lan bapak. Kowe sekolah nang Paris dewean ora bareng Dahlia", ucape ibu. "Ya wis bu. Tapi kapan aku budal menyang Paris?". "Minggu ngarep le, kowe budal menyang Paris". "Ya wis bu, aku arep menyang kamar". "Iyo le, ndang turu mene tangi supaya seger". "Nggih bu".

Mulih sekolah, ing lapangan Galang wis ngenteni Dahlia karo nggawa bal kasti. Ngerti Dahlia teka adohan Galang langsung marani Dahlia. "Cepet ta Dahlia, aku ning kene wis ket mau" "Iyo Lang, iki aku wis nang kene. Ayo ndang dimulai". Galang langsung mulai kasti. Nilaine Galang isih kalah saka Dahlia tapi dheweke tetep ngejar lan akhire bisa ngalahno Dahlia. "Aku wis bisa ngalahno kowe, berarti kowe kudu nuruti apa wae sing dak jaluk". "Iyo wis", jawabe Dahlia rada mrengut. "Ya wis, ayo mulih wis sore". Dahlia mung mantuk-mantuk.

"Le, apa kowe nyiapno barang sing arep kok gawa menyang Paris?", pitakone ibu. "Sampun bu, kurang sithik maneh wis lengkap". "Ya wis, nek ana sing kurang kandha ibu ya". "Nggih bu".

Seminggu wis kelakon lan iki wektune Galang budal menyang Paris. Sadurunge budal Galang pamit lan masangno gelang ing tangane Dahlia. "Aja dicepot gelang iki, nek ora aku aku sing nyepot lan ngganti gelang iki". Dahlia mung mantuk-mantuk karo nguwasi Galang. "Aku budal ya, aku titip bapak karo ibu" "Iyo Lang, kowe ati-ati ya nang kana. Aja lali mangan lan sholat" "Iyo cerewet. Wis ora usah nangis ngunu aku bakal balik" "Sapa sing nangis, aku ora nangis kok". Mari pamit Galang langsung budal menyang bandara.

Galang bakal sekolah ing Paris 5 tahun. Wektu sing suwi banget kanggo Dahlia. Dahlia ora bisa ngerti apa wae kang dilakoni Galang ing kana. Akeh surat kang ditilis Dahlia kanggo Galang tapi ora dikirim. Wektu lagi nulis surat, Dahlia ora sadar yen bapak ana nang kamare. Surat sing ditulis mau langsung dideleh ing nisor bantal. "Sing disimpen iku mau apa nduk?", pitakone bapak. " Mboten napa-napa pak. Niku mung suwekan kertas". " Ya wis nduk gek ndang turu, supaya ora kawanen sekolahe mene" " Nggih pak". Bapak meyu tekan kamar lan mateni lampu kamare Dahlia. "Untung bapak ora ngerti yen iku mau surat gawe Galang. Wis tak turu wae aku, engko bapak rene maneh ye aku ora turu".

Ora krasa 5 tahun wis kaliwatan, iku berarti Galang arep mulih mentang Jakarta. Tapi Dahlia ora ngerti kapan pastine Galang bakal mulih ing Jakarta. "Pak, Galang kapan bali menyang Jakarta?". "Seminggu maneh Dahlia. Ana apa ta kok kowe ora sabar ngenteni Galang mulih?". "Mboten pak, kulo mung tanglet mawon".

Akhire wektu sing dienteni teka, Galang mulih. Dahlia seneng banget Galang mulih menyang Jakarta. "Assalamualaikum...". "Walaikumsalam, Galang. Akhire le kowe wis bali saka Paris. Pak, Galang wis teka", ibu katon seneng banget. "Galang anakku kowe wis mulih. Bapak kangen banget le karo kowe". "Nggih pak, aku yo kangen karo bapak lan ibu. Dahlia ana ngendi pak? Kok ora tumon aku”Dahlia isih menyang pasar le blanja”jawabe ibu “piye ta Dahlia iki ngerti aku arep mulih kok tambah ditinggal metu blanja. Ya wis bu, aku arep menyang kamar", ucape Galang karo rada mrengut lan mlaku nuju kamare.

"Assalamualaikum. Bu, niki blanjane". "Wis ta? Delehen pawon wae". "Nggih bu". Aku langsung nuju kamar sawise tekan pawon. Pas mlaku nuju kamar, Dahia krungu ana suara ing kamare Galang. Pas arep dibuka, lawang kamar buka dewe. Ujug-ujug Galang metu. "Galang, kapan kowe teka?", Galang meneng wae. "Galang, kowe kena apa kok meneng wae dtakoni? Lang...", pitakone Dahlia. "Aku teka wis ket mau, kowe nang ngendi wae aku teka ora nang omah malah ditinggal", jawabe karo mrengut. "Aku mau isih menyang pasar blanja kanggo masak engko bengi. Wis ta aja mrengut ae, ayo dak masakno masakan senenganmu". "Ya wis ayo, tapi masake sing enak ya", saure Galang.

Isuke Galang langsung nang kamare Dahlia. "Dahlia, aku duwe gelang gawe kowe. Kaya pesenku biyen gelangmu ora dicepot se?". "Ora gelange isih dak gawe". "Aku saiki pingin ngganti gelangmu karo gelang iki". "Apik Lang gelange, aku seneng". "Aku kan ngerti apa sing disenengi lan sing ora karo Dahlia". "Halah, kowe wingi dak tinggal mrengut ae", ucape Dahlia karo ngguyu. Galang yo ngguyu. "Ya wis, aku nang kamar disik ya". "Iyo, suwun ya Lang". Galang mung mesem.

Tanpa disangka Galang duwe rasa gawe Dahlia, Galang sadar duwe rasa iku pas dheweke ana ing Paris. Nanging ibune Galang wis jodohake Galang karo bocah wadon pilihane. "Le, apa kowe ora pingin nikah? Ibu wis pingin nguwasi kowe duwe kaluwarga". " Nggih bu, aku pingin". "Apa kowe wis duwe calon le?". "Sampun bu". "Sapa le, Anita ta calonmu?". "Mboten bu, calonku Dahlia". " Apa kowe arep nikah karo Dahlia?". "Nggih bu, aku arep nikah karo Dahlia". "Ibu ora setuju le nek kowe nikah karo Dahlia. Ibu ora setuju, ibu pingin kowe karo Anita wae". "Tapi aku mboten seneng Anita bu, aku seneng kari Dahlia", jawabe Galang lan langsung mlaku nuju kamare.

Sawise debat karo Galang ibu omong karo bapak. "Pak, Galang ora gelem dinikahno karo Anita". "Nek ora gelem ya wis ta bu. Apa Galang duwe pilihan dewe?". "Duwe pak, Dahlia pilihane". "Ya wis bek iku pilihane Galang ya ora apa ta bu. Bapak setuju". "Bapak iki ora ngerti ibu". "Wis ta bu ijinana Galang karo Dahlia. Dahlia ya wis kenal sapa Galang piye sifate Galang". "Ya wis pak, aku melu bapak ae. Pokoke Galang seneng ibu ya seneng". " Ngunu kan enak ta bu. Ya wis ayo turu".

Isuke ibu langsung omong nang Galang yen ibu wis setuju Galang nikah karo Dahlia. Galang seneng banget karo berita iku dheweke langsung nuju kamare Dahlia. "Dahlia apa kowe gelem dadi calonku?". "Calon apa Lang, maksude?". " Calon pasanganku". "Apa kowe ora salah, ibumu wis jodohake kowe karo Anita. Aku ngerti saka ibumu dewe". "Ibu wis setuju aku nikah karo kowe, ibu dewe wis ngomong nang aku nek ibu setuju". "Kowe aja aneh-aneh Lang, aja nentang pepinginane ibumu". Galang langsung ngajak Dahlia mudun. "Bu, Dahlia ora percaya yen ibu wis nguwehi restu gawe aku karo Dahlia". "Iya Dahlia, ibu wis nguwehi restu kanggo kowe pan Galang. Ibu seneng banget kowe bisa dadi bagian saka kaluwarga iki". "Nggih napa bu, Ibu sampun ngerestui kulo kaliyan Galang?". "Iya nduk, wis dak restui kowe". "Wis, kowe percaya yen ibuku wis nguwehi restu?". "Iya Lang, aku percaya karo kowe. Aku seneng banget bisa dadi bagian saka kaluwarga iki."

Akhire Dahlia nikah karo Galang. Kekarone katon seneng banget bisa dadi pengantin. Ibu lan Bapak uga seneng bisa nguwasi Galang urip seneng karo Dahlia.