LESTARI PUJI PANGESTU / 14

NUBRUK TREK MANDEK

Ing sawijining dina seng wes pirang-pirang tahun kepungkur suwene, aku ngalami kedadean kang apes banget. Wektu iku aku isih kelas enem SD nanging wes arepe metu, malahan wektu iku aku wes arepe daftar sekolah nang jenjang SMP.  Wektu iku aku diutus guruku seng asmane Bu Mut mundut oleh-oleh wonten griyane. Soale sakdurunge dino iku maeng aku lan kanca kancaku kabeh, seng kelas enemlan guru-guruku mari rekreasi menyang Jatim Park 1 Malang. “ Tar, ibu nyuwun tolong ya. Tolong jupukno oleh-oleh seng teko rekreasi dekwing nang omahe ibu. Mengko nang kono enek mbak risma, sampean matur ae diutus Bu Mut.” (ature Bu Mut marang aku.) “Enggeh bu, kula kaleh Rinda mawon seng mundut.” (Omongku karo ngawe Rinda.) “Tapi sampean arep numpak opo nduk ? wes ngene ae sampean numpak sepeda motor iki ben cepet. Sampean wes iso se ?” (takone Bu Mut.) “ saget- saget Bu”

Wektu iku langsung budal menyang griyane Bu Mut , karo kancaku seng jenenge Rinda iku maeng. Griyane Bu Mut karo sekolahanku lumayan adoh dalane. Mangkane aku maeng diutus numpak sepeda motor ae ben cepet. Aku dewe wes iso numpak sepeda montor  wiwit kelas 4, wektu iku aku belajar numpak sepeda montor karo bapakku. Biyen aku belajare gawe sepeda koplingan, tapi pas aku munggah kelas enem aku jarang numpak sepeda koplingan soale aku luweh seneng gawe sepeda matic. Lha pas ketepakan wektu iku aku diutus guruku numpak sepeda koplingan,lan aku wes ora kulina numpak sepeda motor seng ngunuku. “  Wahhh piye yo iki, kok aku dredek ngene, aku rondok gak tegen e lek numpak sepeda motor koplingan.” (gunemku ng atiku). Pas aku numpaki iku aku ngomong nang kancaku iku maeng lek sepedahe iku ora penak gawenan e, soal e aku ora pati tegen pisan. Pas aku nyoba ngrem yo ngunu, rem e yo gak makan. “ Wahhh… piye iki rem e yo gak makan nda. Alon-alon ae yo nda.” “iyo mbak tar, alon-alon ae pokoke slamet.” (omonge Rinda karo guyon). Ing perjalanan menyang griyane Bu Mut, olehku numpaki sepedah iku alon-alon. Akhire aku nyampek ing griyane bu Mut. Sepedahe tak parkir ing latar, lan aku karo rinda melbu mundut oleh-olehe iku maeng. “ Assalamualaikum, mbak.. mbak risma…” (bengokku) “ Waalaikumsalam, ohh.. Tari tah? Melbuo Tar... Sek yo tak jupukno sek, ibu maeng wes telfon aku kok.”  (Jelase mbak Risma). Mbak Risma metu karo gowo kresek gede seng isime oleh-oleh. “ Nggeh sampun mbak, kula pamit rumiyen.” “ Iyoo, suwon yoo.”

Aku karo rinda langsung mulih, mbalek menyang sekolahan. Wektu iku nang gang cideke griyane Bu Mut wonten prapatan. Lha ten sebelah kanan e prapatan iku wonten warung cangkrukan seng lumayan rame seng tuku. Wektu iku aku seng teko arah kulon arepe menggok nganan, mbenakno ritingku nganan. Aku karo alon-alon lan tolah-toleh. Tibake teko arah elor iku enek trek pasir seng ngemot wedi. Lha sopire trek iku maeng guya-guyu karo naroh kancane seng nang warung iku maeng. Rumangsaku trek kuwi mlalu terus, lha akui ora sadar yen trek iku mandek. Aku seng wes kadong menggok nganan lan ngegas banter ora iso ngerem amergo rem e ora kenek, akhire BRUAKKKKKKK… aku nubruk bakane trek seng lagi mandek kuwi. Wektu iku aku langsung geletak amergo raiku kebentok bakane trek, sepedaku nindihi sekelku, lan kancaku rinda mung iso lumah-lumah karo nangis. Akhire wong-wong podo gembruduk nulungi aku lan kancaku, sopire trek seng kaget lan isih nang njero trek langsung metu lan nyeneni aku. “Piye ndukkk, trek mandek kok mok tubruk iku lho.” (Guneme sopir trek). Aku wes gaiso njawab pitakonane sopir iku, soale sirahku wes kadong mumet gara gara ketatap iku maeng. Terus mari aku ditulungi, aku digowo nang omahku karo wong-wong seng nulungi aku iku maeng. Soale aku yo ora catu nemen, nanging sepeda seng tak gowo iku maeng rusak banget sampek riyek seng ngarep sangking bantere tabrakan iku maeng. Sakwise aku teko omah tangga-tanggaku, dulur-dulurku, lan Bu Mut langsung delok keadaanku. Wong-wong kabeh kuwatir karo keadaanku. Wedine kenek opo-opo, untunge aku mek catu catu biasa. “ Bu, niki sepedae njenengan kula dandaken rumiyen nggeh bu, soale niki rusak e parah.”( Guneme bapakku seng arepe dandake sepedae Bu Mut seng tak gawe tabrakan.) “oalah enggeh enggeh.. niku wau  kulo seng ngutus  Tari kaleh Rinda mundut barang ten griya, kulo mboten semerap menawi akhire ngenten. Sepuntene seng katah lho pak..” (jelase Bu Mut.) “ oalah.. nggeh bu, wong ngenteniki berarti apese Tari kaleh Rinda bu, untunge lare-lare mboten kenging nopo-nopo bu.”

Untunge kecelakaan iku maeng ora nemen, lan aku karo Rinda nggeh mboten catu nemen. Wiwit kedadean iku aku sakwulan ora wani maneh numpak sepeda motor. Pokoke sakiki yen numpak sepeda motor kudu ati-ati lan ora usah ugal-ugalan nang dalan.